Op een warme avond nadert de Cormoran de betoverende kust van Tago-Tago, het eiland van duizend parfums. Hermann en Greg nemen de lezer in de Bernard Princeserie mee naar Afrika, Latijns Amerika, Alaska en nu naar de Pacific. Hermann tekent buitengewoon realistisch. Toch zijn de plaatsen zelf voor het grootste deel denkbeeldig of slechts geïnspireerd door de realiteit. De namen klinken als bekende plaatsen (In Brand in de oase herinnert Ahmaralkesj ons bijvoorbeeld goed aan Marrakech), de steden of landen staan niet op de ons bekende wereldkaart.
In deel 6, De wet van de orkaan, arriveren wij in Tago-Tago. Jordan gaat in zijn knappe pak passagieren en ontmoet een oude bekende, El Lobo, midden in een gevecht en dat laatste is niet heel verrassend gezien zijn historie die we kennen uit deel 2, Storm over Coronado. Deze Latijns-Amerikaanse, donderend en blunderend door zijn onstuimigheid, brengt een humoristische toets aan het verhaal, speciaal als duo met Barney. Greg besloot hem na dit deel niet meer te mee te nemen. Op de Hermannsite: “Ongetwijfeld voerde zijn verlangen om van Bernard Prince een serieuzere serie te maken met spannende actie El Lobo naar de vergetelheid.” Toch maakt de reus in 2010 zijn comeback in Onheil op de rivier, nog steeds even onstuimig ondanks tientallen jaren van inactiviteit.
In Tago-Tago vernemen Prince, Jordan en Djinn dat El Lobo een eiland heeft verworven. Daar doen ze aan parelvisserij en de vrienden besluiten hem daarheen te vergezellen. De problemen dienen zich aan als zij bij aankomst beschoten worden. De machtsstrijd om de visserijgronden wordt blootgelegd nu El Lobo zijn ‘erfenis’ komt opeisen. Kwade genius achter de gewelddadigheden is eilander Lallotuo. Hij weet de aanwezigheid van een super-aal te benutten om zijn eigen eerzucht en hebzucht te beschermen. De duikers zijn bang en met de taal van het volksgeloof kan die angst worden aangejaagd. De nuchtere Prince doorziet het al snel en zijn edelmoedigheid brengt hem in dit verhaal midden in de strijd.
Hermann en Greg weten de menselijke rivaliteit meesterlijk te omgeven met de niets ontziende kracht van de natuur. Zij presenteren ons een gigantische murene die verhindert dat de parelvisserij de heldere wateren van dit aardse paradijs exploiteert. Een woedende orkaan wordt aangekondigd. De wind steekt op en verandert in een oncontroleerbare storm. De wateren vormen gigantische golven die tegen het eiland beuken. Dan, met een ongelooflijk geluid, treft de orkaan het eiland met een wilde en buitensporige woede. Het zaait paniek en vernietiging en verwoest alles op zijn pad. Het album heet dan ook niet voor niets De wet van de orkaan. Als Lallotuo en verrader Kuluan beide omkomen, is dit het commentaar in de mond van El Lobo: “Kuluan heeft iedereen verraden… Die andere is waarschijnlijk Lallotuo… De orkaan was dus de sterkste en heeft iedereen zijn wet opgelegd.” (44, zie ook Barney op p 42 ‘Laten we maar zeggen dat het recht z’n loop heeft gehad’).
Wind, dieren en vooral mannen domineren dit verhaal. Vrouwen spelen in de serie de bijrol. Soms dient de vrouw als stroman, zoals Jennifer Moran, (‘De reisgenote’ in Bernard Prince van gisteren en vandaag, ook herdrukt in de grote uitgave van Sherpa uit 2019), grillige dochter van een miljardair die gelooft dat ze met geld alles kan hebben. De aanwezigheid van Crystal in De wet van de orkaan is stereotype: afwachtend, hulpbehoevend. Bernard Prince toont niet de minste interesse voor deze heerlijke jongedame.
Naar aanleiding van: Hermann & Greg, Bernard Prince 6: De wet van de orkaan. Brussel: Le Lombard, 1973. Oorspronkelijke titel: La loi de l’ouragan.
In 2019 verscheen Brand in de oase en De wet van de orkaan in een groot formaat-uitgave van Sherpa (Haarlem), aangevuld met de korte verhalen De rode zon en De reisgenote. Tonio van Vugt schreef daarin het Voorwoord. “Veel van die oude albums beleefden herdruk op herdruk zonder dat de mankementen uit een eerste druk werden gecorrigeerd, en eindelijk wordt die missstand rechtgezet. (…) Vandaar dat het hoog tijd werd om Greg opnieuw te vertalen, dit keer zo trouw mogelijk aan de brontekst. Zodat er naast het prachtige tekenwerk en de spannende verhalen ook volop genoten kan worden van de wisecracks van Prince en het sarcasme van Barney Jordan, zoals de Franstalige lezertjes dat destijds deden.”
Een voorbeeld van de nieuwe vertaling op de slotpagina. El Lobo zegt tegen Chrystal:
“Et sa pècherie renaîtra, je vous le jure, repassez donc gober quelques huîtres dans six mois, vous ne recontraîtrez pas l’endroit, mais j’y planterai une enseigne: À L’ile de la volonte”!
- Dat klonk in 1973 zo in het Nederlands: “Ik zweer u dat ik de onderneming groot zal maken. Als u over een paar maanden eens komt kijken, zult u het eiland niet meer herkennen. Ik zal het ‘Eiland van de wilskracht’ noemen!”
- In de Sherpa-herziening van 2019 vertaalt Cees de Groot: “Ik zweer je dat ik de visserij groot zal maken. Kom over een half jaar wat oesters eten. Dan ken je deze plek niet meer terug, maar ik zal er een bord neerzetten: ‘Eiland van de wilskracht’!
Ten slotte nog een aardigheid: op p 31 van de 1973-uitgave stond links onder eerst Kuluan getekend, met de papagaai. Zo werd het verhaal gepubliceerd in het blad Kuifje. Maar… hij kon op dat moment niet daar in het verhaal zijn. Voor de albumversie werd de papagaai verwijderd en de persoon gewoon een eilander van Tago-Tago. (Hermannsite: Les rois de la pinaille).