Zonder er echt bij na te denken schoof ik de cd in de speler van de auto. Ik had een rit van ruim een uur voor de boeg, dus: behoefte aan easy listening. John Mayer, dat leek me wel wat. De titel van het album – Heavier Things – flitste nog even door me heen, maar die gedachte was snel weer weg. Al bij het eerste stoplicht had ik de muziek op de achtergrond gezet. Tot ik, inmiddels op de A50, ineens Daughters hoorde. Een nummer dat ik al vaak had beluisterd – maar deze keer klonk het alsof ik het voor het eerst hoorde.
“She’s just like a maze / Where all of the walls all continually change.”
Wat een regel. Poëtisch, verwarrend, raak. En dan die refreinzin, herhaald en ingebrand: Fathers, be good to your daughters. Want: dochters zullen liefhebben zoals ze het gezien hebben.
Wat gebeurt er in deze song?
Ik ben geen muziektheoreticus, maar wat ik hoor is vrij simpel opgebouwd. Geen explosieve dynamiek, geen grootse climax. En dat is precies de kracht. De akkoorden vloeien soepel in elkaar over, het ritme blijft kalm en ondersteunend – nooit dwingend. De gitaar wordt zo gespeeld dat er een wiegende beweging ontstaat. Alsof de muziek een kind in slaap sust. Het tempo ligt laag. De sfeer is intiem, bijna fluisterend. Mayer’s stem klinkt warm, licht hees. Alles klinkt breekbaar, alsof hij op zijn tenen zingt, uit angst iets stuk te maken. Kwetsbaarheid, verwarring, verlangen naar heling. Binnen vier minuten ontvouwt zich een miniatuurvertelling over de invloed van opvoeding, over intergenerationele littekens, over liefde die zich herhaalt.
De tekst van Daughters lijkt in eerste instantie eenvoudig – een oproep aan vaders om hun dochters met zorg en liefde te behandelen. Maar onder die oppervlakte schuilt een complexe laag. De sleutelregel “Daughters will love like you do” is een moreel statement. Wat een kind meemaakt, vormt haar. En dat herhaalt zich in volwassen relaties. De zin “Girls become lovers who turn into mothers” schetst de hele levenscirkel. Mayer klinkt hier bezorgd. Alsof hij ziet hoe trauma’s worden doorgegeven – van ouder op kind, van generatie op generatie.
Toch richt hij zich opvallend genoeg niet rechtstreeks tot de dochters. Geen bemoediging, geen empowerment. Is dat een gemiste kans? Of kiest Mayer bewust voor een andere invalshoek – door de verantwoordelijkheid te leggen waar volgens hem de schade vaak begint?
Sommige beelden zijn bijna romantisch, zoals: “She puts the color inside of my world.” Maar al snel komt de verwarring om de hoek kijken: “She’s just like a maze…” Een doolhof dat voortdurend verandert – een metafoor voor een vrouw die moeilijk te begrijpen is, maar wellicht omdat ze gevormd is door ervaringen waar de spreker geen deel aan had.
Dan volgt het kantelpunt: “Maybe it’s got nothing to do with me.”
Een inzicht. Misschien is haar gedrag niet een reactie op hém, maar op iets wat er al lang vóór hem was.
“Oh, you see that skin? It’s the same she’s been standing in since the day she saw him walking away.” Wat een beeldende manier om te zeggen (schreef ergens iemand) dat het vertrek van haar vader haar nu net zo raakt als op de dag dat het gebeurde. Omdat een lied een hoorbaar medium is, helpt het hebben van beelden zoals deze, die we ons kunnen voorstellen, echt om onze ideeën te verwoorden.
De structuur van het nummer is klassiek pop: coupletten, refrein, een brug. Maar die brug is inhoudelijk cruciaal. Plotseling verschuift de aandacht: “Boys, you can break…” Hier erkent Mayer dat ook jongens kwetsbaar zijn. Toch blijft de muziek hetzelfde, wat misschien suggereert: gevoeligheid is universeel – ook als er cultureel minder ruimte voor is bij jongens.
Opvallend is dat in het tweede refrein de oproep uitgebreid wordt: ook moeders krijgen de opdracht “be good to your daughters.” Maar vaders blijven het zwaarst aangesproken. Is dat terecht? Of projecteert Mayer vooral zijn eigen perspectief – als man, als zoon, misschien als geliefde die tekortgeschoten is?
De laatste herhaling van het refrein klinkt niet als een popclimax, maar als een gebed. Ernstig, ingetogen, bijna als een schuldbekentenis. De spreker zoekt geen gelijk, maar begrip. Niet vanuit wijsheid, maar vanuit verwarring. Concrete oplossingen biedt Mayer niet. Wat hij zegt, is simpel: wees goed. Maar wat dat precies betekent, blijft open. Daughters is geen pamflet, geen preek. Het is een reflectieve, kwetsbare uitnodiging tot nadenken. Over opvoeding. Over de herkomst van gedrag. Over liefde die leert van liefde – of van het gebrek daaraan.
Naar aanleiding van John Mayer, ‘Daughters’, van de cd Heavier Things, 2003.
I know a girl
She puts the color inside of my world
But she’s just like a maze
Where all of the walls all continually change
And I’ve done all I can
To stand on her steps with my heart in my hands
Now I’m starting to see
Maybe it’s got nothing to do with me
Fathers, be good to your daughters
Daughters will love like you do
Girls become lovers who turn into mothers
So, mothers be good to your daughters too
Oh, you see that skin?
It’s the same she’s been standing in
Since the day she saw him walking away
Now she’s left cleaning up the mess he made
So, fathers be good to your daughters
Daughters will love like you do
Girls become lovers who turn into mothers
So, mothers be good to your daughters too
Boys, you can break
You’ll find out how much they can take
Boys will be strong and boys soldier on
But boys would be gone without warmth from
A woman’s good, good heart
On behalf of every man, looking out for every girl
You are the guide and the weight of her world
So, fathers be good to your daughters
Daughters will love like you do
Girls become lovers who turn into mothers
So, mothers be good to your daughters too
So, mothers be good to your daughters too
So, mothers be good to your daughters too